Het fokken van Labradors was niet echt iets wat ik met een vooropgezet plan ben begonnen. Ik ben er op een wat onconventionele manier ingerold.
Ik ben opgegroeid op een manege in Alderley Edge “Cheshire” (Engeland) waar mijn moeder als een hobby Duitse herders fokte. Ik vond dat destijds geweldig maar het was niet direct mijn ambitie.
Jaren later besloot ik een hond te nemen en nadat ik wat informatie verzameld had, kwam ik tot de conclusie dat ik een zwarte Labrador reu wilde. Druk bezig met het regelen van de import papieren voor de hond, belde de fokker mij op met de vraag of ik misschien geinteresseerd was in een tweede hond. Ze had nog een teefje over uit een ander nest en probeerde me te overtuigen dat het een leuk maatje voor Hector zou zijn. Kortom na wat overleg importeerde ik dus twee Labradors naar Nederland.
Een maand of achttien later begon ik me te realiseren dat Hector weliswaar erg lief was, maar niet echt het schoolvoorbeeld van een Labrador. Met Smarty het teefje in de buurt leek het me beter de problemen uit de weg te gaan en Hector te laten castreren. Omdat Smarty, in tegenstelling tot Hector, zoveel complimenten en bewondering kreeg, kwam ik op het idee om eens naar een show te gaan.
Nou had ik dus nul en geen ervaring met het showen van honden, en zo kwam ik dus geheel onvoorbereid op de N.L.V. Labrador dag. Ik had niets om op te zitten, geen waterbak of water, en een groot rood paardentouw als showlijn. Hoe dan ook, aan het einde van de dag bleek ik tot mijn eigen verbazing bij de laatste acht in de finale te zijn geëindigd. De conclusie was snel getrokken, Smarty had duidelijk veel meer kwaliteit dan ik en het was noodzaak dat ik wat ging bijleren.
Mijn eerste nest met pups was een complete verrassing en precies wat ik niet wilde. Op de dag dat Hector gecastreerd was liet ik hem in de keuken zijn roes uitslapen. Ik nam aan dat het nu wel veilig was om Smarty even alleen bij hem te laten zodat ik zelf de paarden kon voeren. Tot mijn verbazing was Hector een minuut of vijf later wel heel “levendig”, en kon ik terug naar de dierenarts voor een morning after injectie. Met de geruststellende woorden dat de kans op pups nu vrijwel nihil was, ging ik huiswaarts. Niet bij mij dus! Smarty leverde tien pups. Ondanks het feit dat ze niet gepland waren gaf het me heel veel plezier om de pups groot te brengen en een familie voor ze te vinden. Dit nest gaf me dan ook het zetje dat ik nodig had voor een wat serieuzere houding bij het fokken in de toekomst.
Inmiddels aardig enthousiast ging ik informeren naar een befaamd fokker voor advies. Al snel kwam ik in contact met Pieta van Dee van Fogel Hlara Labradors. Vanaf die dag werd zij mijn mentor en vriendin. Zij adviseerde me om Smarty (Thurbajen’s Just My Style) te combineren met Oliver (Donalbain Shadow). Deze succesvolle combinatie werd uiteindelijk de basis van mijn kennel.
Pieta was erg enthousiast over het resultaat, en we selecteerden samen twee teven uit het nest om mee verder te gaan. Haar keuze viel op Annie (Anoushka Van De Peppelenbosch). Annie werd later de moeder van Fogel Hlara Bow en de eveneens bekende dekreu Fogel Hlara East Chester.
Nadat Annie naar Pieta verhuisde kreeg ik mijn trots en favoriet Fogel Hlara Alexandra (Lexy). Het was Lexy die me uiteindelijk leerde hoe je moest showen en wat het betekende om teleurgesteld te zijn als we niet de eerste of tweede plaats bereikten. Lexy and Smarty zijn tot op heden de basis van mijn kennel en ik ben erg trots op ze. Ik hoop nog lang met deze stambomen te continueren en de best mogelijke partners te vinden voor hun nakomelingen.
Ik beëindig mijn introductie door grote waardering en een dankjewel uit te spreken voor Pieta van Dee. Zij heeft me super adviezen en een paar geweldige honden gegeven!
Sue Thexton
